„Ucieszyłem się, kiedy mi powiedziano: Pójdziemy do domu Pana! I właśnie stanęliśmy w Twoich bramach o Jeruzalem. O Jeruzalem, miasto zbudowane tak, aby było zwartą całością, do którego pielgrzymują według prawa Izraela pokolenia Pańskie, by chwalić imię Pana.” (Ps 122, 1-4)
Serdecznie pozdrawiam wszystkich przybyłych na dzisiejsze uroczyste nabożeństwa, w święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny oraz tych, którzy z różnych przyczyn nie mogą być razem z nami w 100. rocznicę konsekracji Katedry. Cieszymy się, że we wspólnej modlitwie biorą  udział także duchowni i wierni z innych Kościołów. Pozwólcie, że przypomnę w tym szczególnym dniu  jubileuszu Świątyni Miłosierdzia i Miłości, słowa, które Bóg skierował do Salomona, gdy ten dokończył budowy Świątyni Jerozolimskiej: „Wysłuchałem modlitwę twoją i prośbę twoją, którą się modliłeś do Mnie. Poświęciłem Dom ten, któryś zbudował, abym tam położył imię Moje na wieki i będą tam oczy Moje i serce Moje po wszystkie dni” (3Kr 9,2–3). Zgromadziliśmy się w tym Domu Bożym, który 100 lat temu został Kościołem Katedralnym Nieustającej Adoracji i Ubłagania, a w 1918 roku Pan Jezus poświęcił i nazwał Świątynią Miłosierdzia i Miłości. Wznosimy dziś modlitwy do Boga, aby radować się w Panu i dziękować za błogosławieństwo, dla budowniczych Świątyni i klasztoru, którzy każdy dzień rozpoczynali
Mszą Świętą.

Bracia i Siostry!
    Kościół jest Domem Bożym i stanowi zawsze centrum życia religijnego każdej parafii. Świątynia dla wszystkich wyznawców Mariawityzmu mieszkających w kraju i za granicą jest duchową stolicą. Tutaj przybywają wierni Kościoła, aby dziękować  za otrzymane dary, prosić o wspomożenie i uwielbiać Serce Jezusa obecne w Przenajświętszym Sakramencie. Należy przypomnieć, że budowę Świątyni rozpoczęto w 1911 roku i trwała trzy lata. Był to jeszcze czas niewoli narodu polskiego. Zdecydowaną większość wiernych stanowili ludzie biedni, którzy zaledwie kilka lat wcześniej wznosili kościoły, kaplice i domy parafialne w miejscowościach, w których mieszkali. Mimo niesprzyjających warunków, mobilizacja serc mariawitów wyzwoliła wielki potencjał ofiarności i pracy, który został uwieńczony wzniesieniem tego pięknego obiektu. Uroczystość konsekracji Świątyni, której dokonał 15 sierpnia 1914 roku Biskup M. Michał Kowalski trwała 6 godzin i połączona była ze święceniami kapłańskimi 6 diakonów. Pomimo działań wojennych, na uroczystość przybyło około 5 tysięcy mariawitów. Ze względu na wybuch I wojny światowej nie mogły przybyć delegacje zagraniczne, w tym Biskupi Starokatoliccy z Holandii. Dlatego cieszymy się, że dziś jest z nami Arcybiskup Utrechtu Joris Vercammen, i skieruje do nas pasterskie słowo. W czasie tak podniosłej uroczystości, nie wolno zapomnieć nie tylko o projektancie zespołu świątynno – klasztornego, Arcybiskupie M. Michale Kowalskim i współpracujących z nim duchownych, ale również o braciach i siostrach, którzy ofiarami i pracą przyczynili się do zbudowania Świątyni i klasztoru. Wszystkich powinniśmy zachować we wdzięcznej pamięci. Osobą, która każdego dnia modliła się, aby z błogosławieństwem Bożym dzieło to zostało ukończone, była Założycielka Mariawityzmu, święta Maria Franciszka. Należy przypomnieć, w jaki sposób prasa mariawicka opisywała to jakże ważne wydarzenie w dziejach naszego Kościoła: „Nadzieja lepszej przyszłości zatętniła w nas żywszym tętnem w tym dniu dla wszystkich mariawitów tak uroczystym i radosnym, w którym odbyło się poświęcenie naszej Świątyni katedralnej w Płocku. Było to bowiem ziszczenie gorących pragnień naszych serc, wyczekujących z utęsknieniem ukończenia ukochanej Świątyni […] była to pieczęć Miłości Bożej, potwierdzająca czynem przedziwną Opiekę Opatrzności, nad Swym dziełem przeznaczonym dla szczęścia ludzkości”  (Wiadomości Mariawickie, 1914, 3 września). Świątynia była, jest i pozostanie na kolejne stulecia symbolem Mariawityzmu, którego głównym powołaniem jest uwielbienie Eucharystycznego Pana, źródła Miłosierdzia Bożego dla świata.
    Warto przypomnieć słowa, które są umieszczone na kopule Świątyni: „Adorujmy Chrystusa Króla panującego nad narodami”. Świątynia i klasztor, miejsce codziennej modlitwy i pracy, wymagają ciągłej troski, aby mogły służyć następnym pokoleniom. Wszystkim Biskupom – proboszczom parafii płockiej, którzy przyczynili się do konserwacji tych obiektów sakralnych oraz ofiarodawcom, dzięki którym można było realizować prace remontowe, należy się nasza wdzięczność. Bez ofiarności i zaangażowania całego Kościoła, nie można dokonać kompleksowej renowacji Świątyni i klasztoru. Mam nadzieję, że z błogosławieństwem Bożym, dzieła tego można będzie dokonać. Tu, w tym Domu Bożym, jak w zwierciadle możemy dostrzec kim jesteśmy, jaki jest nasz duchowy rodowód, a także łatwiej zrozumieć, na ile nasze życie odpowiada powołaniu, do którego wezwał nas Bóg. Zbawiciel świata, który przebywa w tej Świątyni, jest źródłem szczególnych łask – odpuszczenia i zapomnienia grzechów. Z taką ufnością w moc Miłosierdzia Bożego, przybyliśmy tu, do świętego miejsca, aby prosić Pana Jezusa o odpuszczenie grzechów, a także modlić się o poznanie i pełnienie Jego Woli.

Bracia i Siostry!
    Współczesny świat uwikłany jest w różne konflikty i wielu ludzi kwestionuje ustalone przez Boga normy religijne i moralne, przez co coraz bardziej oddalają się od Stwórcy. Wytrwała modlitwa powinna być środkiem przebudzenia z duchowego letargu i obojętności. Pan Jezus ostrzega: „Jeśli nie będzie dostateczna liczba błagających, ukarzę świat cały”. Źródłem odrodzenia naszego życia jest Przenajświętszy Sakrament. Wspólnota z Chrystusem w Komunii świętej i adoracja Utajonego Pana jest mocą, która pozwala nam zjednoczyćsię z Bogiem i żyć na Jego Chwałę. Należy pamiętać, że w Objawieniach, które otrzymała święta Maria Franciszka, Chrystus powiedział, że ostatnim ratunkiem, dla ginącego w grzechach świata jest miłosierdzie Boże, które Pan Jezus ofiarował światu, we czci dla Przenajświętszego Sakramentu i wzywaniu Nieustającej Pomocy Maryi. Dobry Pasterz – Jezus Chrystus, niech wszystkim tu zgromadzonym udzieli Swego błogosławieństwa a Kościół Mariawitów i Ojczyznę otoczy Swoją Opieką.
    Wszystkich pielgrzymów, w tym szczególnym roku jubileuszu naszej Świątyni, niech Miłosierny Pan obdarzy pokojem i pragnieniem pełnienia woli Bożej. Tak jak w Świątyni w Jerozolimie przebywał Bóg troszcząc się o naród wybrany, tak w tej Świątyni przebywa Pan Jezus, który oczekuje naszego uwielbienia. „Jak Syn Boży żyjąc na ziemi, nie szukał Swojej chwały, lecz uwielbił Ojca, tak teraz Ojciec chce, aby Syn Jego był uwielbiony na ziemi, Utajony w Przenajświętszym Sakramencie”
Obecny w tym Domu Bożym, Chrystus ciągle zaprasza nas do siebie, mówiąc: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię”. Niech pobyt w tym świętym miejscu, będzie dla każdego mariawity, czasem modlitwy, zadumy oraz duchowej refleksji nad minionym czasem oraz inspiracją do lepszej przyszłości, a także radością z powodu wspólnego przebywania z braćmi i siostrami z innych parafii naszego Kościoła.
    Niech Bóg obdarzy nas radością i pokojem, abyśmy z pomocą Wniebowziętej Maryi oraz świętej Marii Franciszki, mogli być gorliwymi czcicielami Chrystusa obecnego w Przenajświętszym Sakramencie. Serdecznie proszę wszystkich tu obecnych o modlitwę w intencji naszego Kościoła, aby mógł On urzeczywistniać misję, którą Pan Jezus nam powierzył „Celem Mariawityzmu jest przyprowadzenie Kościoła do takiego stanu w jakim zostawili go Apostołowie.” Wyrażam nadzieję, że miłosierny Bóg, w roku jubileuszu Świątyni, napełni nasze serca Swoją Miłością i łaską, które pozwolą nam żyć zgodnie z duchem  Ewangelii i realizować posłannictwo Dzieła Wielkiego Miłosierdzia.

Kazanie wygłoszone 15 sierpnia 2014 roku podczas uroczystej Sumy w Świątyni Miłosierdzia i Miłości w Płocku