Tydzień
Powszechnej Modlitwy o Jedność Chrześcijan wszedł już na stałe do
kalendarza naszego chrześcijańskiego życia. Co roku, w dniach 18-25
stycznia, wierni z różnych wyznań modlą się
wspólnie na ekumenicznych nabożeństwach. Warto przyjrzeć
się, w jaki sposób narodziła się i rozwijała ta piękna idea.
W POSZUKIWANIU
ŹRÓDŁA
W czasopiśmie
KOŚCIÓŁ POWSZECHNY Organ Rady Ekumenicznej w Polsce Nr 1-2
Rok I, Warszawa, styczeń-czerwiec 1947 r. na str. 27, w artykule
"Powszechny Tydzień Modlitwy" czytamy między innymi:
Po raz setny z rzędu odbył
się w pierwszym tygodniu nowego roku "Powszechny Tydzień Modlitwy".
Stuletni jubileusz ochotniczej prywatnej służby modlitewnej można bez
wątpienia uważać za szczególną łaskę od Boga. Służbę tę
pełni organizacja pod nazwą World Ewangelical Alliance,
której centrala mieści się w Londynie. Ze skromnych
lokalnych początków organizacja ta ogarnęła wszystkie
kontynenty i wciągnęła w swoje szeregi wszystkie denominacje
ewangelickie. Corocznie z centrali londyńskiej rozsyłano na cały świat
program z tematami przemówień i modlitwy na cały tydzień.
(...)
...swój stuletni
jubileusz "Alliance" obchodziła pod hasłem "Jedności Chrześcijańskiej".
I tej sprawie były poświęcone wszystkie dni i tematy jubileuszowego
setnego tygodnia Modlitwy.
Te "Tygodnie" mają i w Polsce swoją piękną tradycję. Ale przed wojną
była to sprawa wyłącznie jednostek, aczkolwiek dość licznych i
poważnych. W tym roku (1947) protektorat nad "Tygodniem" objęła Rada
Ekumeniczna, która jest obecnie oficjalną reprezentacją
Kościołów, a nie tylko działaczy kościelnych. Wynika to
wyraźnie ze Statutu Rady uchwalonego w listopadzie 1946 r. W związku z
tym po raz pierwszy w Polsce i może na razie tylko w Polsce, w
"Tygodniu Modlitwy" który z genezy swojej jest organizacją
ewangelicką, brały udział także Kościoły Katolickie (tj. Prawosławny,
Nar. Katolicki - przyp. red.). (...)
Frekwencja na wszystkich
zebraniach była duża, a na zebraniu końcowym było ponad tysiąc ludzi.
Powszechny Tydzień Modlitwy przyczynił się do ugruntowania idei
jedności chrześcijańskiej w masach kościelnych. Zebrania Tygodnia
Modlitwy odbyły się także w Łodzi, w Cieszynie, we Wrocławiu i na
mniejszą skalę w innych miastach Polski.
TRUDNE BRATERSTWO
Sprawozdania z
obchodów Powszechnego Tygodnia Modlitwy, zamieszczane w
kolejnych latach na łamach Kościoła Powszechnego, świadczą o tym, że
ekumeniczne spotkania modlitewne organizowano co roku, że cieszyły się
powodzeniem i dobrze służyły krystalizowaniu się idei Ekumenizmu.
Ks. E. Wende w
przemówieniu zatytułowanym "Aby wszyscy byli jedno..." (J
1719-21), wygłoszonym na zakończenie Tygodnia Modlitwy w 1948 r.
powiedział m.in.:
Czy my zmierzamy do niwelacji wszystkich różnic w
wierzeniach i obrzędach? do unifikacji form kultu i ustroju? Nie, my na
razie zmierzamy do stworzenia bratnich stosunków między
kościołami różnych wyznań. Ten cel nie może podlegać
dyskusji. A gdy po latach jałowych, gorszących sporów
dogmatycznych, po latach wzajemnej nieufności, po wiekach całych
wywyższania się jednych nad drugich i odsądzania się wzajemnie od
zbawienia, nastąpią czasy najszerzej i najszczerzej pojętej tolerancji,
świat będzie nareszcie widzieć, że my nie tylko umiemy prawić morały
innym i deklamować o braterstwie, ale i we własnym życiu stosować słowa
Chrystusa: "Wszystko tedy, cobyście chcieli, aby wam ludzie czynili, to
i wy im czyńcie" (Mt 7,12). "Z tego poznają wszyscy, żeście moimi
uczniami, jeśli miłość mieć będziecie ku sobie wzajemnie (J 13,35). (KP
Nr 2 1948 r. s. 2)
W informacji o Powszechnym
Tygodniu Modlitwy w Warszawie w pierwszym tygodniu stycznia 1950 r.
napisano:
Nie jest to zapewne przypadkiem, że w ostatnich latach program
Powszechnego Tygodnia Modlitwy nabiera coraz więcej cech ekumenicznych.
Gdy przed 103 laty pierwsza mała grupka ewangelicka międzywyznaniowa
zebrała się na wspólną modlitwę, z pewnością nie mogła
przewidywać, że kładzie duchowe podwaliny pod potężniejący z każdym
rokiem ruch ekumeniczny. Ruch ten organizacyjnie nie wyszedł z
Ewangelical Alliance, ale z pewnością jest jej rodzonym dzieckiem
duchowym. (KP Nr 1-2 1959 r. s. 15)
ODCIENIE EKUMENIZMU
W połowie 1950 r.
działalność ekumeniczna w Polsce zaczęła przeżywać poważny regres.
Miesięcznik KOŚCIÓŁ POWSZECHNY przestał się ukazywać.
Dopiero w 1957 roku Polska Rada Ekumeniczna wznowiła działalność i
otrzymała status "rady stowarzyszonej" Światowej Rady
Kościołów.
Tydzień Modlitwy o Jedność
Chrześcijan organizowała według programu opracowanego przez Komisję
Wiary i Ustroju ŚRK - od 1958 r. wspólnie z rzymskokatolicką
Kongregacją do spraw jedności chrześcijan (Lyon, Francja). Przyjęto
termin od 18 do 25 stycznia.
Od 1962 r.
Kościół Rzymskokatolicki zaczął też sam organizować
nabożeństwa z okazji Tygodnia Modlitwy. Warszawski Ośrodek do Spraw
Jedności Chrześcijan przygotowywał materiały i rozsyłał do
poszczególnych diecezji. Zapraszał do udziału w tych
nabożeństwach Polską Radę Ekumeniczną i jej Kościoły członkowskie
pomijając Kościół Starokatolicki Mariawitów i
Polskokatolicki. W takiej sytuacji zaproszone Kościoły członkowskie PRE
nie delegowały oficjalnych przedstawicieli. Dopiero w styczniu 1971 r.
Komisja Episkopatu do Spraw Ekumenizmu wystosowała zaproszenia do
wszystkich Kościołów zrzeszonych w PRE. Zaproszenia zostały
przyjęte, a Polska Rada Ekumeniczna zaprosiła oficjalnie
przedstawicieli Episkopatu do Spraw Ekumenizmu na nabożeństwa
organizowane przez jej Kościoły członkowskie. Odtąd wzajemne kontakty
zaczęły się rozwijać, obecnie wymiana kaznodziejów obejmuje
także Biskupów.
Od 1966 r. Komisja Wiara i
Ustrój Światowej Rady Kościołów i Sekretariat do
spraw Promowania Jedności Chrześcijan (obecnie znany jako Papieska Rada
do spraw Promocji Jedności Chrześcijan) przygotowują
wspólnie oficjalne teksty na Tydzień Modlitwy o Jedność
Chrześcijan.
Teksty przetłumaczone i
opracowane wydawała dla Kościołów członkowskich Polska Rada
Ekumeniczna. Od 1998 r. zeszyty z programem Tygodnia Modlitwy,
opracowanym przez komisję mieszaną, wydaje Rada Episkopatu do Spraw
Ekumenizmu oraz Polska Rada Ekumeniczna.
ROK 2003
Hasłem Tegorocznego
Tygodnia, a zarazem tematem pierwszego dnia modlitw były słowa św.
Pawła z 2 Listu do koryntian: Ten skarb przechowujemy w glinianych
naczyniach. Kościół Starokatolicki Mariawitów,
tak jak w latach ubiegłych, aktywnie uczestniczył w modlitwach,
organizując ekumeniczne nabożeństwa w swoich świątyniach, na
które zaproszeni byli kaznodzieje z innych
Kościołów oraz poprzez głoszenie Słowa Bożego przez
duchownych mariawickich w bratnich. Nasi wyznawcy licznie wzięli udział
w modlitwach.
Mariawiccy duchowni w
Tygodniu głosili kazania w następujących kościołach: Bp M. Roman Nowak
19 stycznia w kościele pw. św. Jana Chrzciciela w Płocku (rzymskokat.),
Bp M. Włodzimierz Jaworski 20 stycznia w kościele pw. M.B. Nieustającej
Pomocy w Warszawie (mariaw.), Bp M. Ludwik Jabłoński 20 stycznia u
Ojców Franciszkanów (rzymskokat.) w Krakowie.
W parafii mariawickiej w
Łodzi, nabożeństwo ekumeniczne odbyło się 22 stycznia. Uroczystą Mszę
św. odprawił bp Ludwik Jabłoński. Homilię wygłosił ks. dr Andrzej
Dąbrowski - Kanclerz Kurii Archidiecezji Łódzkiej. W
nabożeństwie uczestniczyli także Księża z Kościołów
wchodzących w skład Polskiej Rady Ekumenicznej oraz z Kościoła
Rzymskokatolickiego. Wzięli w nim też udział klerycy z Wyższego
Seminarium Duchownego z Łodzi i Łagiewnik. Przybyli również
Kapłani z okolicznych parafii naszego Kościoła. Po nabożeństwie odbyła
się agapa, w czasie której rozmawiano o
współczesnych problemach ekumenicznych na terenie Łodzi.
Tegoroczny Tydzień modlitw
w Płocku zawierał miłe dla mariawitów akcenty. Podczas
nabożeństwa w ewangelickim kościele, pastor Andrzej Dębski serdecznie
dziękował za to, że przez długie lata płoccy ewangelicy, nie mający
wówczas własnego kościoła, dzięki gościnności i ekumenicznej
postawie mariawitów, mogli odprawiać swoje nabożeństwa w
Świątyni Miłosierdzia i Miłości.
W czasie kończącego Tydzień
nabożeństwa w mariawickiej katedrze, głoszący kazanie Biskup Kościoła
Rzymskokatolickiego Roman Marcinkowski ofiarował Naszemu Kościołowi na
ręce Biskupa Naczelnego M. Włodzimierza Jaworskiego naczynia
liturgiczne - kielich i patenę
Pelagia Jaworska
(Mariawita 1-3/2003)