Modlitwa – podstawa życia duchowego

Podstawą życia duchowego każdego wierzącego człowieka jest modlitwa, bez niej nikt nie jest w stanie zrobić postępu w wierze a wielu dzięki niej przemieniło swoje życie i stało się wielkimi świętymi.

Modlitwa, mówiąc najkrócej, jest to rozmowa z istotami znajdującymi się w świecie duchowym. Przede wszystkim modlitwy kierujemy do Boga w Trójcy Świętej Jedynego lub do poszczególnych Osób Boskich ale także do Matki Bożej, Mateczki, Aniołów i Świętych czy nawet „zwykłych zmarłych”. Modlitwa jest kanałem, który łączy nas ze światem niewidzialnym. O tym, jak wiele jest jej form, można pisać długie wypracowania czy nawet tomy książek, na niej bowiem opiera się liturgia, mistyka, wszelkie nabożeństwa, z niej wyrasta zarówno wiara, jak i nadzieja, a przede wszystkim Miłość do Boga i bliźnich. Tego kto ją zaniedbuje, można, oczywiście w sposób duchowy, porównać do człowieka, który zaniedbuje relacje międzyludzkie, przebywa wyłącznie sam i odcina się od społeczeństwa. Tak jak Eucharystia jest pokarmem dla duszy, tak też modlitwa jest rozmową duszy, jest otwarciem się na Boga i świat duchowy.

Do podstawowych form modlitwy zaliczyć należy modlitwę myślną (wewnętrzną) jak i słowną (zewnętrzną) a także śpiew.

Modlitwa myślna jest to osobista rozmowa, wypływająca z głębi serca, mówimy wówczas Bogu czy też Jego świętym, to co czujemy, co myślimy, co robimy. Ma ona mnóstwo form i prowadzi do zupełnego zjednoczenia z Bogiem, na wzór największych świętych. Do jej głębszych sposobów zaliczają się: rozmyślanie, kontemplacja i medytacja. Przy czym każda z nich ma wiele rodzajów i przynosi inne skutki dla duszy.

Modlitwa słowna, to przede wszystkim modlitwa wspólnoty, choć nie koniecznie, jest to forma która ma głównie nauczyć nas prawdziwej głębi i odkryć przed nami skarby duchowego świata. Tej formy uczymy się od dzieciństwa, odmawiając pacierz, mówiąc pierwsze modlitwy „na pamięć”, takie jak „Ojcze nasz”, „Zdrowaś Maryjo”, litanie i koronki. Modlitwa słowna jest główną częścią liturgii i innych nabożeństw, z niej składa się głownie Msza Święta.

Kiedy się modlimy słownie, używamy wówczas czyiś słów, które mówimy tak jak własne, uważamy je wręcz za słowa naszej modlitwy. Często też przeplatamy je z naszą osobistą modlitwą, dodając do niej nasze intencje, myśli i odczucia. Zdarza się, choć nie jesteśmy zawsze tego świadomi, że wypowiadamy słowa wielkich świętych a nawet samego Pana Jezusa, tak jak jest to w przypadku Modlitwy Pańskiej.

Modlitwa śpiewem należy do najbardziej lubianych form, która łączy zmysły z rozumem, wolą i sercem, czyli władzami duszy. „Kto śpiewa ten dwa razy się modli” powiedział św. Augustyn. Śpiew jest w rzeczywistości bardziej uroczystą formą modlitwy słownej, która w łatwiejszy sposób pozwala nam skupić się na treści wymawianych przez nas pieśni i hymnów. Często słowa pieśni potrafią zachwycić człowieka i uczynić wielką przemianę w jego życiu. Śpiewanie religijnych pieśni pomaga lepiej wyrazić nastrój naszej modlitwy i uwrażliwia nasz umysł na piękno duchowego świata.

Podziału modlitwy można dokonać w jeszcze inny sposób, może ona bowiem być: wspólnotowa jak i indywidualna.
Podczas modlitwy wspólnotowej możemy odczuć, chociażby w jakiejś niewielkiej części, przedsmak nieba, gdzie wszyscy święci cieszą się z wiecznego obcowania z Bogiem. W modlitwie wspólnotowej możemy w szczególny sposób poczuć Bożą obecność, zgodnie ze słowami Chrystusa: „gdzie dwaj albo trzej zgromadzeni są w Imię Moje, tam ja jestem pośród nich”.

Modlitwa indywidualna otwiera z kolei nas samych na działanie Boga, pozwala wyciszyć się i usłyszeć Boży głos w naszych sercach. Jest fundamentem naszej osobistej relacji z Bogiem i rozpoczyna w człowieku życie nadprzyrodzone.

Ze względu na charakter, modlitwę możemy podzielić na:
- uwielbienie czyli oddanie Bogu chwały, czci i miłości. Jest to najwyższa forma modlitwy, wyrażana bardzo często w śpiewie, polega na bezgranicznym zaufaniu Bogu, ofiarowaniu mu swego życia, prac i postanowień oraz wywyższaniu Go i mówieniu że Go kochamy.
- dziękczynienie jest następstwem uwielbienia, uwielbiamy Boga, bo dziękujemy mu za otrzymane dary i łaski. Jesteśmy wdzięczni za wszystko co dla nas uczynił, także za to co mogło nam przynieść ból i cierpienie, gdyż w ten sposób potrafimy całkowicie poddać się działaniu Bożej Woli.
- wynagrodzenie, które składa się z dwóch czynników: modlitwy pokutnej w której przepraszamy Boga za popełnione występki i słabości naszej grzesznej natury oraz zadośćuczynienie Bogu za zło które od nas wyszło. Wynagradzamy Bogu za wszystkie zniewagi jakie odbiera od nas samych oraz za opuszczenie go przez ludzi na całej ziemi.
- błaganie czyli modlitwa prośby. Myślę że każdy człowiek, gdy się modli, to najczęściej prosi. Zdarza się nam zapomnieć o dziękczynieniu i wynagrodzeniu. Często też nie potrafimy Boga uwielbić, ale prosić każdy potrafi. Wiele osób, często zniechęca się do modlitwy gdyż nie zawsze otrzymuje to, co chce w danej chwili dostać. W modlitwie błagalnej najważniejszą rzeczą jest zdanie się na działanie Woli Bożej, „aby nie moja wola, lecz Wola Boga się wypełniła w nas, nad nami i przez nas”.

Najdoskonalszą formą modlitwy jest adoracja Przenajświętszego Sakramentu, gdyż to właśnie tutaj stajemy sam na sam z Bogiem. Nasze oczy, które powinny być w tym czasie wpatrzone w białą hostię, mogą oglądać Tego, na którego Aniołowie nie czują się godni wejrzeć. Przebywamy wówczas w Bożej obecności, czyli mamy zadatek nieba na ziemi. Adoracja oznacza najwyższą formę uwielbienia, jakie stworzenie może oddać swemu Stwórcy. Jest ona o tyle rozmaita że może, a nawet powinna łączyć w sobie wiele form i spajać każdy charakter modlitwy w jedno. To właśnie podczas adoracji, wszyscy razem wymawiają słowa: „uwielbiamy Ciebie, dzięki Ci składamy, wynagradzamy Ci i błagamy Cię o nawrócenie i Miłosierdzie dla świata.” Każdy z nas, w cichości naszych serc, może zanosić osobiste wołanie do Boga. Wszystko to spajają pieśni, które cała wspólnota śpiewa razem i daje świadectwo swojej wiary wobec innych. Podczas adoracji możemy modlić się myślą, mową i śpiewem. Modlitwa indywidualna łączy się ze wspólnotową, podczas której wyraża się każdy charakter modlitwy: uwielbienia, dziękczynienia, wynagrodzenia i ubłagania. Nie bez powodu, Pan Bóg przypomniał w Objawieniach Dzieła Wielkiego Miłosierdzia o znaczeniu adoracji Przenajświętszego Sakramentu dla życia duchowego. Pragnie podnieść nas przez to na wysokie stopnie modlitwy i doskonałości chrześcijańskiej. To właśnie najwięksi mistycy, doznawali swoich wizji, zrozumień i wszelakich innych duchowych przeżyć podczas adoracji Przenajświętszego Sakramentu. Możemy się o tym przekonać, czytając choćby objawienia naszej Najdroższej Mateczki, gdzie przeczytać możemy: „Masz serce moje utajone w Przenajświętszym Sakramencie”.

Starajmy się zatem pamiętać o modlitwie każdego dnia, w niej bowiem możemy spotkać Boga i opowiedzieć Mu o naszych problemach. Nie zapominajmy też o adoracji Przenajświętszego Sakramentu, gdyż tam możemy usłyszeć Boży głos.

dk M. Felicjan Szymkiewicz
(Mariawita 10-12/2013)